Er was eens een huis, een oud huis, dat 'het huis van de moskee' heette... We lezen de eerste hoofdstukjes van de beroemde roman van Kader Abdolah. In 1988 vluchtte deze Iraanse schrijver naar Nederland. Onze taal leerde de toen 34-jarige door zich te verdiepen in Jip en Janneke! Nu wordt hij geroemd als een van de meest relevante Nederlandstalige schrijvers. Je bladwijzer zit op pagina 57. De volledige roman lezen we tegen begin december. Wat denk je? Heb je zin in Het huis van de moskee? Wat stoort je? Of waardoor heb je net zin om voort te lezen?
HET HUIS VAN DE MOSKEE
Er was eens een huis, een oud huis, dat 'het huis van de moskee' heette... We lezen de eerste hoofdstukjes van de beroemde roman van Kader Abdolah. In 1988 vluchtte deze Iraanse schrijver naar Nederland. Onze taal leerde de toen 34-jarige door zich te verdiepen in Jip en Janneke! Nu wordt hij geroemd als een van de meest relevante Nederlandstalige schrijvers. Je bladwijzer zit op pagina 57. De volledige roman lezen we tegen begin december. Wat denk je? Heb je zin in Het huis van de moskee? Wat stoort je? Of waardoor heb je net zin om voort te lezen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
7 opmerkingen:
Ik ben beginnen lezen in het boek "Het huis van de moskee". Tijdens het eerste hoofdstuk "De Mieren" had ik al meteen zin om het boek te sluiten. Het leek mij zo een banaal onderwerp, niet realistisch. Het was niet direct het soort boek dat ik aangenaam vind om te lezen. Tegen beter weten in ben ik verder blijven lezen. Het boek sprak mij meer en meer aan. Toen ik aan pagina 57 kwam, kreeg ik zelfs al zin om verder te lezen en begon ik al te fantaseren hoe het vervolg zou verlopen. Vandaag zit ik al aan bladzijde 100. Wat mij het meest aanspreekt is dat ik eventjes in het leven kan stappen van een andere cultuur, van de islam.
Ik ben ook al even in het boek bezig. Na het lezen van de eerste tien pagina's had ook ik niet veel zin om verder te lezen. Maar de meeste leuke boeken die ik al gelezen heb begonnen ook steeds met een, naar mijn mening, oninteressant eerste hoofdstuk. Dat in gedachte houdend heb ik nog wel zin om verder te lezen, al schrikt een dik boek, zoals dit, me toch een beetje af. Ik vond het in het begin nogal vervelend dat er zo vaak Islamitische woorden werden gebruikt maar langs de andere kant leer je zo ook veel bij over het Islamitische godsdienst.
De eerste vijftigtal bladzijden vond ik wel erg saai. Buiten de beschrijving van de omgeving, voor mij onnodige details, gebeurde er niet echt veel. Ik las verder omdat het nu eenmaal moest.
Maar geleidelijk aan kreeg ik toch steeds meer zin om het boek verder te ontdekken. Er beginnen nu eindelijk echte dingen te gebeuren en dat maakt mij wel benieuwd...
Het "huis van de moskee" begon zeer vreemd. Wow, mieren! Ongelooflijk! Hebben ze dan nog nooit mieren gezien?!
Ik had bij de eerste twintigtal pagina's iets van: moet ik deze rotzooi tot het nog tot het einde lezen?
Na enkele tientallen bladzijden begon deze psychologische roman op gang te komen. Er ontstond een verhaal. Ik begon meer en meer te begrijpen waarom dit boek het op één na beste Nederlands-talig boek in de geschiedenis is. Nog een pluspunt was de woordenlijst achteraan in het boek, waarmee je de verklaring van de Islamitische woorden maar af te lezen hebt, wat een hoop opzoekingswerk bespaard.
Kortom, het eerste stuk dat ik las in "Het huis van de moskee" begon aarzelend, maar liet vervolgens zien dat het een uitstekend boek is.
Felix Goffin 6aWiTSv
Toen ik het eerste hoofdstuk gelezen had wist ik niet wat ik moest verwachten van het boek. In het begin sprak het me niet aan en ik had ook een beetje moeite met het onthouden van de personages. Maar hoe verder ik kwam hoe meer ik benieuwd werd naar wat er nog zou komen. Gaat de moskee blijven bestaan ? Hoe gaat het verder met de familie ? en nog veel meer vragen waar ik een antwoord op wil.
Meylemans Inge 6MTTSba
Ik begon om eerlijk te zijn met weinig motivatie aan het boek. De titel en het onderwerp spreekt me gewoon totaal niet aan...De eerste bladzijden had ik al van wat voor een boek is dat? hebben ze nog nooit gehoord van mieren? Wat mij erg stoort zijn de ingewikkelde namen voor mij toch en ook de woordenlijst zo duurt het lezen veel langer als je iedere keer naar het woord moeten zoeken achteraan het boek. Voor mij wordt dit een boek waar ik me zal moeten doorworstelen...
Om eerlijk te zijn, keek ik er enorm tegen op om het begin van dit boek te lezen. Niet zo zeer vanwege het onderwerp maar ik zag dit als een bijkomende taak, tijdverspilling. Dit bleek ook te kloppen na het lezen van de eerste paginas, wie schrijft er nu iets over mieren? Dit verhaal was een lachertje dacht ik maar.. Daar zat ik dus fout, een uurtje verder en zo een 50-tal pagina's verder was mijn gedacht helemaal veranderd. Geen oninteressante onderwerpen meer, er kwam een echt verhaal naar boven , een verhaal waar ik meer over wilde weten. Hierdoor zie ik het volgende deel van het boek lezen niet als een bijkomende taak maar vooral als een ontspannende taak!
Een reactie posten